“Wielen! Wielen!”

Al geruime tijd maak ik gebruik van de fiets van de buurman. Mijn buurman is gek op fietsen en heeft er dan ook drie. Hij kon het, met zijn fietsverslaving, niet aan zien dat ik rondfietste op iets van het formaat kinderfiets.

Eerlijk gezegd begonnen mijn knieën ook wel eens wat te klagen en na een ritje op de fiets van de buurman, ging mijn oude krot me ook niet hard genoeg meer.

Even ter verduidelijking, fietsen worden niet in Cambodja geproduceerd. Het overgrote deel, wat men noemt; boodschappenfietsen, wordt geïmporteerd uit Korea danwel Japan. Het zijn dus altijd tweedehands fietsen, die in een leuk lakje worden gespoten, stickertjes erop en voor hatsiekidee $35 is ie van jou. Maar of de fietsen nu uit Korea of Japan komen, de mensen zijn daar ook niet bepaald lang, dus de fietsen ook niet. Handig voor de doorsnee Cambodjaan, maar niet voor mij. Een fiets vinden van redelijke grootte is als het vinden van een klavertje vier; veel zoeken en misschien heb je geluk. Tot dusver was me dat nog niet gelukt.

Nu zijn er de laatste tijd wel veel fietsenwinkels geopend, onder andere op de hoek van mijn straat. Een prachtige Giant winkel, met erg mooie, met name mountainbike, fietsen. Helaas gaat ook daar het assortiment doorgaans tot maatje Aziaat en met de fietsenmaker spreken over het bestellen van grotere fietsen is me tot op heden, in welke taal dan ook, niet gelukt.

Dus dan moest er maar zelf een fietsen worden geïmporteerd. Een fiets kopen is makkelijker dan per vliegtuig vervoeren, kan ik u verzekeren.
Allereerst moet de fiets in een doos. Die doos moet voldoen aan de maten van alle luchtvaartmaatschappijen waar je mee vliegt. In mijn geval; twee. En nee, die maten komen niet overeen. De vliegtuigen natuurlijk ook niet, en zie daar het probleem. Heel even dacht ik dat we het laatste stuk vanaf Bangkok maar moesten gaan fietsen.

Na veel bellen, mailen en nog meer bellen met het reisbureau, de vliegmaatschappijen en fietsenmakers, had ik dozen geritseld bij twee fietsenwinkels.
Vervolgens moet de fiets uit elkaar. Gelukkig had de fietsenmaker ons goed geïnformeerd over het wat en hoe en kregen we van de beste man zelfs wat gereedschap en tie-rips mee. Trappers eraf, voorwiel eraf, zadel eraf, stuur opzij. En daarna moest de fiets dus in de doos, dat paste nét.
Toen moest de doos nog naar Schiphol. De dozen pasten ook net in een auto, maar dan paste ik er niet meer bij. Dus gingen we met de trein.

En toen kwam met stip het lastigste van de hele reis; de dozen moesten naar de incheckbalie. Ik weet niet of u wel eens op Schiphol bent geweest. Maar op het moment dat u iets groots moet inchecken, merk je pas hoeveel paaltjes, pilaren en dranghekken er (in de weg) staan. En probeer dan maar eens een bagage trolley zijwaarts (!) te verplaatsen (dat gaat niet). Toen iemand van de incheckbalie kwam helpen, ropte die en passant nog even een handvat van de doos.

Afijn, ik had het al tropisch warm voordat we überhaupt waren ingecheckt. De mevrouw van de incheckbalie woog nog even de fietsen; precies 45,5kg! Net binnen de marge. Ik prees mezelf nog even dat ik m’n trappers in de koffer had gedaan, want die zijn zwaarder dan je denkt. Toen nog even betalen en afleveren bij de odd size luggage en dan maar hopen dat het goed komt.

In Bangkok hadden we vertraging en misten we de aansluitende vlucht. Gelukkig konden ze bij de overstapbalie nagaan of onze bagage (fietsen incluis) in het juiste vliegtuig werd geladen, dus dat was al een zorg minder. Eenmaal in Phnom Penh bleek één van de dozen aan de onderkant te zijn open gegaan. Ik had me voorbereid op een soort oorlogsslachtoffer dat van de bagageband kwam en het was wel even schrikken toen ik de doos zag.

Buiten stond er meteen een heel legertje tuktukchauffeurs klaar om de dozen te vervoeren en dat ging eigenlijk nog het makkelijkst van allemaal. Jetlag of niet, ’s avonds zetten we de fietsen meteen in elkaar. Oftewel, de buurman hielp mee en ik maakte foto’s.

Inmiddels hebben we al heerlijke tochtjes door de stad gemaakt, zijn we al flink natgeregend of de fiets (wie wil dat nou niet in de tropen?) en worden de Gazelles behoorlijk nagestaard en -geroepen door de lokale bevolking. “Kong! Kong!” Wat zoveel betekent als: “Wielen! Wielen!” En ik kan ze geen ongelijk geven; een kerel van 2 meter op een fiets van een meter, dan val je wel wat uit de toon, zeg maar.

Via deze weg wil ik bedanken: Henk-Jan Drijvers van rijwielhuis Luuk Westerkamp voor alle goede zorgen omtrent de fietsen en de degelijke hangsloten die we kregen. Jammer is wel dat we één van de sloten bij de douane op Schiphol alweer moesten inleveren, het leek kennelijk te veel op een moordwapen. Ook Edward en papa voor het helpen van het demonteren en vervoeren van de fietsen. T.S.O en Belga voor het beschikbaar stellen van de fietsdozen. De KLM-mevrouw en Paranee van Bangkokair voor het inchecken van de fietsen. En natuurlijk de buurman voor zijn gereedschap en het meehelpen van het in elkaar zetten van de fietsen. En de andere buurman waar de doos nu in de opslag ligt.

Gedurende de hele reis zijn we enkel één ventieldopje verloren en doet één achterlicht het nog niet. Ook mijn handvat laat wat los, waarschijnlijk door de vochtigheid. Maar echt, op een reis van duizenden kilometers zijn dat slechts peanuts en is het allemaal te regelen.

Happy ridin’, people!

 

Annemiek.

Dan volgt er nu een foto-verslag: