Waar doet ze het van?

En wat doe ik hier eigenlijk?

Sinds dit schooljaar werk ik op de Britse internationale school in Phnom Penh. Een internationale school met een Brits curriculum (dit lijkt veel op de Nederlandse kerndoelen zoals wij die gewend zijn). Op het moment dat ik solliciteerde bij deze school werkte ik op een Cambodjaanse internationale school met een Amerikaans programma, dat was behoorlijk anders. Maar daarover heb ik al eerder eens geschreven.

Na mijn eerste bezoek aan mijn huidige school hoopte ik heel erg dat er een baan voor mij vrij zou komen. En zo niet, dan zou ik er de wc’s wel willen poetsen, want ik voelde me er thuis. Het kan dus wél, dacht ik. Een school vinden waar ik me als westers opgeleide leerkracht in Cambodja thuis zou voelen. Ik had de moed al bijna opgegeven. Maar kennelijk als je iets heel graag wil (en heel hard werkt), gebeurt waar je op hoopt?

Mijn baan was tot voor kort in learning support. Kinderen met gedragsproblemen, ontwikkeling- of taal- hebben in de klas vaak extra hulp nodig en hun leerkracht soms ook. Want ook op mijn school zijn dyslecten, kinderen met een (lichte) vorm van autismme, ADHD’ers, kinderen met een achterstand in één of meerdere talen of een achterstand in algemene ontwikkeling. Een dagelijkse dag is algauw gevuld met allerlei verschillende taken. Van het werken met een leerling in groep 8 aan een tekst, tot het begeleiden van leesgroepjes, tot het overnemen van een klas omdat de leerkracht met een leerling individueel moet werken. Soms werk ik in de klas met de kinderen, soms werk ik met hen in mijn support room. Soms in groepen van 8, soms individueel. Een afwisselende baan en bovendien uitdagend. Uiteraard is alles in het Engels, we maken veel gebruik van coöperatief leren en naast alle vakmatige doelen (rekenen/taal) wordt er veel gedaan aan persoonlijke doelen. Bijvoorbeeld aanpassingsvermogen, respect, denken om anderen.

Maar deze baan is alweer zó twee weken geleden, want inmiddels is één van de leerkrachten om ‘persoonlijke redenen’ vertrokken. Zij paste toch niet zo in de visie van de school, gok ik. En met de klas ging het ook niet goed. Dus sinds een week of twee is het nu mijn year 2A. Hmm, ik had het heel erg naar mijn zin in learning support, maar dit is ook wel weer een uitdaging. 18 kinderen met op papier elf verschillende nationaliteiten. Veelal zijn/spreken eigenlijk toch Cambodjaans, maar één van de ouders is dan van een andere nationaliteit, die nationaliteit wordt dan opgegeven op school. Naast dus mixed-Khmer zijn er veel andere Aziatische kinderen (uit Japan, Korea, Myanmar, Thailand, Laos, Singapore etc etc).

Ik heb gehoord dat deze klas één van de moeilijkste van de school is. Ik weet niet wie dat bedacht heeft of waar dit op gebaseerd is, maar er zitten me wel een paar karakters is. Mén, o mén. Soms zit ik wel met m’n handden in het haar over hoe ik deze klas weer op de rails krijg. Daarmee weet je ook gelijk de reden waarom ik al die lange tijd geen blog of iets heb geschreven. En, laten we eerlijk wezen, de afgelopen 2,5 maand heeft deze klas weinig tot niets uitgevreten danwel geleerd. Dat vind ik nog het zieligst voor de kinderen. Van routines of afspraken in de klas was geen sprake, dus dat is een lekker begin… Gelukkig heeft hun nieuwe (ietwat autistische) leerkracht een voorliefde voor labels, duidelijke afspraken, alles op een vaste plek en regelmaat. Dus het komt heus wel goed, ooit…

Year 2A staat dan natuurlijk ook voor 2Awesome.

Annemiek