Verrassing

Net op het moment dat ik denk dat ik echt niets meer beleef, komt er dan toch nog een verrassing uit de lucht vallen. Ik hoor u denken: ‘Is ze zwanger?’ (Ja, doe maar alsof van niet, maar ik weet dat de geruchten gaan naar aanleiding van een paar berichten geleden..).

Laat ik dat gerucht maar meteen de wereld uit helpen, want nee, dat is niet het geval. Het is zelfs beter dan dat!

Gisteren was ik net thuis na een sessie Crossfit en wat diner, toen m’n telefoon ging.
– Ja, Annemiek, je moet nu komen, er is iets voor je bezorgd.
– Maar ik heb niks besteld.
– Ja, maar jouw naam staat erop.
– Maar ik heb echt niets besteld.
– Het is al betaald, geen zorgen.
– ??
– Echt, het is voor jou.
– Maar wat is het dan?
– Het is flower.
– Flower, als in een plant? (ik dacht twee tellen dat ze het over meel had, om mee te bakken; hetzelfde woord in het Engels)
– Je moet gewoon even komen.

Ik had Sopheak aan de telefoon, de dame die bij Crossfit achter de balie staat en de telefoon aanneemt. En dus ook leveringen.

Dus ik maar terug naar de box, alwaar ik naar het kantoortje werd gesommeerd. En wat lag daar…? Jawel.
– You order?
– Uh, no…
Een hele grote bos roze lelies. Die ik niet had besteld. Er zat wel een briefje bij. Met het adres van Crossfit en hun telefoonnummer erop. En mijn naam. En ook, wat later bleek, mijn naam in het Khmer.

Ik was echt stomverbaasd. U zult wel denken; wat is hier vreemd aan? Ze krijgt gewoon een bos bloemen opgestuurd van, wellicht, een geheime aanbidder. Even tussen ons, ik krijg nooit post. De kans dat post aankomt in dit land is vrij nihil. De laatste keer dat ik iets kreeg bezorgd, kan ik me niet meer precies herinneren. Mensen, geen zorgen. Dat maakt het leven heel overzichtelijk hier. Daarnaast bestaat hier ook geen digitale boekettendienst. Dat iemand vanuit een ander land mij een boeket opstuurt. Kan niet. Nee.

Conclusie; dit moest binnenslands zijn geregeld. Maar door wie? Het was echt een gigantische bos roze lelies. Ik lift gemiddeld vrij veel gewichten door de week, maar serieus, het was geen lullig roosje ofzo, nee, deze bos hield ik niet eens met één hand omhoog.

Sopheak belde de bloemenwinkel op om te vragen wie deze genereuze gift had gedaan. De bloemist was even druk, maar zou de klant opbellen om naar een naam te vragen.

Er scheen hoop aan het eind van dit mysterie. Ik was ondertussen nog steeds met stomheid geslagen. Om de roze lelies prijkte roze papier en een zuurstokroze strik. Wie doet dit? En bovendien wie stuurt bloemen voor mij naar Crossfit? Sopheak vertelde me dat je naar een bloemenkraam kan gaan en daar bloemen besteld en die dan laat bezorgen, als je tenminste een adres weet. Ook van deze service in Phnom Penh was ik me niet bewust.

Ondertussen ging ik mijn liefsten bij langs. Wie zou het kunnen zijn? Mama? Ik vind het zo onnozel om te vragen; ‘Joh, er is hier een bos bloemen bezorgd, komt die van jou?’ Echt vreemd.

Maar mensen, het wordt nog vreemder.
Want de bloemist belde terug. Ze kon de klant niet te pakken krijgen, het was een privé nummer. Maar ze kon zich nog wel iets herinneren. Het voelde inmiddels alsof ik bij AVRO’s Vermist live aan de tiplijn zat.
De bloemist herinnerde zich dat de klant in een grote auto zat met een nummerbord van de staat. Nu ging er natuurlijk meteen een belletje rinkelen (not..). In de auto zat, volgens de bloemist, een chauffeur (Cambodjaans) en een knappe vrouw met een boblijn, vermoedelijk van Filippijnse afkomst, ze leek op een filmster.

Ik ken wel mensen die voor de staat werken in Phnom Penh. Ik ken ook wel Filippijnse mensen. En ook wel knappe mensen. En ook wel mensen met een chauffeur en grote auto’s. Maar niet in die combinatie. En bovendien geen mensen die mij bloemen zouden moeten sturen. Via Crossfit.

‘Je hebt een fan,’ zei iemand. Ik voelde me een beetje creepy toen ik uiteindelijk met de bos bloemen naar huis vertrok. Want misschien zat diegene mij nu wel te bespioneren, om te zien of ik daadwerkelijk met de bloemen naar huis ging.

Inmiddels zijn we 24 uur verder en heb ik nog steeds geen flauw idee. Ik heb er wel met veel mensen over gesproken en zelfs m’n leerlingen al aan de tand gevoeld. Maar wie o wie? Ik gok dat diegene zich vanzelf wel bekend maakt, of niet… Bedankt, gulle gever! Bij gebrek aan een vaas, staan de bloemen nu even in een prullenbak (mét water, dat wel). Wil je toch graag anoniem blijven, dat kan! Even ter info: een nieuw fietsmandje, een middel tegen zonneallergie en een horloge staan nog op mijn verlanglijstje. Chocola is ook altijd welkom. Maar leg dat dan wel even in de koelkast bij Crossfit.

Bedankt, hè!

Annemiek.