Een tijd lang miste ik de Hema niet en dus was er ook geen nieuw verhaal. Maar toen ging ik terug naar het land van de Hema’s. Na krap anderhalf jaar weer op Nederlandse bodem. Iets waar ik heel erg naar uit keek, maar wat algauw ook weer heel gewoon bleek.
Dat is opzich best lekker. Ik heb vrijwel geen klap gedaan. Geen tempels bezocht, geen rivieren bevaren, geen jungle doortrokken, geen berg beklommen.
Ik ben wel naar de Hema geweest (ik had een cadeaubon, dus ik móést). Na twee keer een uur rondgescharreld in twee verschillende filialen, had ik nog niks gekocht. Kennelijk vind ik het allemaal niet zo nodig meer, ofzo (oké, voor vertrek was de hema-bon wel op, wees maar gerust).
Er is niet veel veranderd. De mensen om mij heen zijn hetzelfde, ietsje ouder. Het landschap is vrijwel hetzelfde en fietsen in koude tegenwind is nog steeds koud. Maar goeiedag, wat is m’n fiets hoog. Ik vond het gewoon spannend om te fietsen, zo hoog van de grond. En oh, wat is Nederland mooi. Je gelooft jezelf gewoon niet meer. Dat je foto’s gaat maken van molens en meerkoeten. En wuivend riet in het zonlicht. Malle toerist.
En dan de mensen om mij heen. Je hebt geen idee hoe fijn het is om daaróm in Nederland te zijn. Want dan kunnen alle Hema’s, meerkoeten en fietspaden me gestolen worden. Daar gaat het helemaal niet om.
Dat je jankend in bed ligt van ‘boehoe, ik heb daar een baan, ik moet hier weer weg.’ Of eigenlijk: ‘boehoe, waarom ben ik daar eigenlijk verdrietig om, heb ik het niet goed daar?’
Maar dat is het helemaal niet. Ik heb het goed op twee plekken. Ik ben hier thuis en daar thuis. En als ik hier ben, weet ik wat ik daar zo waardeer. En andersom. Het is alleen ver weg van elkaar. It’s the life I bought to live.
Eenmaal terug is het weer een balans zoeken. Ik moest gelijk de volgende dag aan het werk en m’n klas heeft zich geëvolueerd tot een stel (meestal) makke schapen. Ik weet ook niet waarom.
Wel moest ik even een dag of wat bedenken wat er ook alweer zo leuk is aan het wonen in een ontwikkelingsland. Want, oja, we zijn weer in Cambodja.
En sjemig, wat is m’n fiets klein.
Annemiek.
Wij blijven de tropen toch altijd missen, al hebben wij het heel goed in Nederland.
Dat heeft iedereen die in de tropen gewoond heeft.
Groetjes Ouders Ramon
Haha, wat grappig om te lezen over die fiets! Je kunt hier het beste ook maar even een kleine/lage fiets hebben omdat het ’s ochtends af en toe spekglad is :).