Totdat die parasieten zijn uitgegeten

Na een jaar in Azië moest het er eens van komen; wormen.

Hoe ik dat weet? Door eens goed in de toiletpot te kijken. Dat is me met een moeder in de zorg op het hart gedrukt. Als er daar iets niet klopt, dan is er iets mis en/of werk aan de winkel. Maar er heerst taboe rondom het darmgestel en de producten ervan. Al trek ik me er in dit verhaal even niets van aan.

Want wat zag het oog? Witte rijstkorrels. In de wc. Gezien mijn dagelijkse portie rijst hier in Cambodja, zou dat niet geheel vreemd zijn. Nou, wel dus. Want doorgaans komt die rijst er niet meer wit uit en ook niet in rijstkorrelvorm.

Eerlijk gezegd had ik de laatste weken wat laatst van buikpijn, kramp en een opgeblazen hard gevoel in mijn buik. Of dat ik ineens misselijk werd, neigend naar overgeven. Één en één is twee, zou je zeggen. Om gelijk even korte metten te maken met roddels en aanverwante: nee, ik ben niet zwanger.

De grap is wel dat een dokter me net had verteld dat het preventief nemen van ontwormingsmiddelen (iedere 3 tot 6 maanden) niet nodig is, hoewel anderen beweren dat het wel aan te raden is in een tropisch land. Het zou meer kwaad doen dan goed. Want om wormen te krijgen moet je poep eten of voedsel dat tussen afval of viezigheid heeft gelegen. Dus heb ik het ontwormen gelaten voor wat het is.

Kennelijk heb ik dus (van) stront zitten eten, want nu heb ik wormen. Ik vind het met recht een ranzig idee dat er in mij iets leeft en eet, wat daar helemaal niet hoort.

Op het internet wordt gezegd dat ik goed mijn handen moet wassen en rauwe groente ook. Wellicht is dat voor sommigen nieuw, als je in Azië woont neem je zulke voorzorgsmaatregelen eigenlijk altijd al. Ook moet ik mijn zandbak afdekken voor honden of katten. Ja. Hier lopen de katten gewoon over de schutting, hè. En poepen waar het ze lief is (lees: op mijn balkon).

Een worminfectie zou, zo schrijft het men, vanzelf verdwijnen. Denk maar niet dat ik ga wachten totdat die parasieten zijn uitgegeten in mijn darmen. Get, nee.

Een extra verwoede schoonmaakpoging en een paar pillen. Een funny tummy wordt dit genoemd door mijn Britse collega’s. Nou, wat een fun… Hopelijk is dit gauw voorbij, want van zelfmedelijden heb ik heus geen last.

Annemiek.