Thuis

Nog niet zo lang geleden waren de weeshuizen in Cambodja in het nieuws. Wanneer iets in het nieuws is, dan is dat veelal niet zo positief. Dat gold ook hier. Er zijn weeshuizen en stichtingen waar niet het helpen en het bieden van onderdak aan wezen de hoofdzaak is, maar het maken van winst (op welke manier dan ook). Laten we niet vergeten dat dankzij de (voormalige) regelgeving en lakse overheid er hier ook veel te sjoemelen valt. Hoewel ik vooralsnog denk dat dodgy weeshuizen niet alleen in Cambodja staan, is dit natuurlijk niet oké en valt het niet goed te praten.

Maar het zou zonde zijn om alleen de negatieve kant te belichten. Want ik weet zeker dat er ook heel veel goeds gedaan wordt, dat nu haast geen aandacht lijkt te krijgen.

Toen ik hier drie jaar geleden aankwam, wist ik niet waaraan ik zou beginnen. Een weeshuis in Phnom Penh, geen idee wat te verwachten? Wist ik veel dat ik me er zo thuis zou voelen. Dat de mensen die in het weeshuis werken, de kinderen die er wonen, de dingen die we ze op school leerden me zo in het hart zouden gaan zitten? Nee, dat wist ik niet. Want ik wist niets. Niets over de cultuur, de maatschappij, de onbeschreven regels, de mentaliteit.

Door het werk bij het weeshuis van COLT www.colt-cambodia.org heb ik in korte tijd een heel andere cultuur van binnenuit (deels) leren kennen. Bij COLT wordt al jarenlang wél heel goed werk gedaan. Er wordt om de kinderen gedacht, wat juist is voor hen, en vele mensen (Cambodjaans of niet) steken tijd en geld, warmte en liefde in hun werk aldaar. COLT is ‘thuis’ voor bijna dertig kinderen. Daarnaast heeft COLT mij en mijn vriendin toentertijd een thuis geboden. Niet dat we woonden in het weeshuis, maar het was wel het centrum van ons bestaan. Mede dankzij COLT zijn we ook afgestudeerd (en qua afstuderen kan ik wel zeggen dat COLT er meer energie in heeft gestopt dan Stenden Hogeschool, maar dat is een heel andere discussie).

Na twee jaar kwamen we weer terug. COLT was veranderd, dat kon ook niet anders. Ze hebben twee jaar meer ervaring en de wetten rondom weeshuizen zijn strenger geworden. Maar COLT was ook toen nog steeds een thuis. Voor dertig kinderen en voor ons.

We zijn nu weer een jaar verder. COLT is er nog steeds en ik ook. Ik woon er niet, ik doe er lang zo veel niet meer als voorheen, want dat valt haast niet te combineren met mijn huidige full-time baan. Hoewel het expat-leven misschien het meest op thuis lijkt, met borrels en gesprekken over jurkjes en manicures, is dat niet mijn thuis. Het is niet Phnom Penh zoals ik het heb leren kennen, want dat is COLT.

Straks ben ik met kerst in Nederland. Daar waar mijn thuis ook is, mijn familie en vrienden zijn. Er zal heus een moment komen dat ik aan kerst denk van het jaar ervoor. An unforgettable Christmas, the kids made music, we sat all around the table enjoying the food and being together. These people made it home, schreef ik toen bij de bovenstaande foto.

COLT blijft een thuis voor de kinderen. Straks ook voor de buurt, met een buurtcentrum bij het nieuwe stuk land waar ze naartoe gaan verhuizen volgend jaar en hun goede werk blijven voortzetten.

Dus het kan wel. Zo.

Annemiek.