Thailand Throwdown, de nabeschouwing.

Van een voorbeschouwing was geen sprake. Dan maar even een potje nabespreken.

Ik wist al wel een tijdje dat er een competitie in Chiang Mai zou zijn en dat ik, qua gewichten, mee kon doen. Toen ik op het laatste moment toch groen licht kreeg om een middag vrij te nemen. Ja, toen, kocht ik gelijk een ticket naar Thailand. Dat was een dag voor vertrek.

Je zou dus kunnen stellen dat mijn voorbereiding niet al te best was. En nee, dat had beter gekund. Dan waren de zenuwen misschien ook wat minder geweest.

Goed, we zitten dus in het vliegtuig, in mijn tas alles wat ik nodig heb. Sportkleding, CrossFit schoenen, flexi-band en –bal en sokken. Niet veel, maar toch genoeg om de man naast mij te laten denken dat hij mijn tas even uit het bagagecompartiment moet tillen. Nee joh, gek, daarvoor ben ik hier.

CrossFit is iets wat ik nu ruim 9 maanden heb gedaan. Om te bekennen, ik train veel (minstens 4x per week) en hard (dat is CrossFit). Maar wat is het dan precies? Een combinatie van gewichtheffen (zoals je dat van die Oostblokse beren op tv ziet doen, ja), atletiek en gymnastiek. Je wordt dus sterker, sneller, beter in coördinatie, balans etc etc. Elke training bestaat uit een warming-up (duh), een stukje krachttraining (meestal dus gewichtheffen) en een workout. Dat is een combinatie van verschillende bewegingen die je zo vaak mogelijk moet doen, of binnen een bepaalde tijd o.i.d. Toen ik net begon met Crossfit, was ik al vrij dood aan het gaan tijdens de warming-up. Maar afijn.

Ik merk dat ik sterker wordt, dat mijn techniek verbeterd en bovendien dat ik er heel veel plezier in heb. In Phnom Penh zijn we met een leuke groep mensen aan het Crossfitten bij Crossfit Amatak, echt een community-ding. Als ik een dag niet ga, dan word ik best chagrijnig en bovendien mis ik de mensen dan. 🙂

En toen werd er een competitie in Chiang Mai aangekondigd. Chiang Mai en CrossFit, dat leek me wel een perfecte combi. En zo ging het dus.

Of, nou ja, zo dacht ik het dus.

Twee dagen voor de competitie stap ik in het vliegtuig en eenmaal in de box (= een CrossFit sportschool) aldaar bedenk ik me wel even waarom ik dit ook alweer wilde. Ik krijg geen hap door mijn keel. Ik zie de concurrentie en die had de afgelopen maand elke week de workouts geoefend. En ik? Ik kon tot eergisteren nog niet eens touwklimmen. EN er staan 3 rope climbs op het program. Ja.

Het is gelukkig niet zo heet als ik in Phnom Penh gewend ben. Een competitie betekent vooral veeeel wachten, de concurrentie analyseren (‘hij is echt sterk, wow, check die armen’ ‘hé, zij heeft dezelfde schoenen’) en wat rekken en strekken.

De eerste workout is een ‘jerk ladder’. Oftewel een serie aan barbells met gewicht die je boven je hoofd moet krijgen. 1 minuut per barbell, 12 barbells achter elkaar. In onze heat gaat de ‘slechtste’ als eerst, oplopend naar de beste. Ik ben de vierde in de rij en het enige wat ik wil is toch op z’n minst niet voor mijn voorganger eruit liggen. Alle gewichten zijn in ponden, terwijl ik kilo’s gewend ben. Wat ik precies lift, weet ik op dat moment niet. Bij de 10e barbell geeft mijn voorganger op, dat biedt perspectief. Tot mijn grote verbazing krijg ik de barbell wel in de lucht. Dat betekent dat ik de 11e ook moet doen. 115 pond staat er (‘geen idee?’). Ik vraag mijn judge nog hoeveel kilo het is, maar hij kan het niet bedenken binnen de minuut. Mijn eerste lift mislukt, ik hoor mijn coach Mike vanaf de zijkant nog roepen “get under it!”. Oftewel, dip onder de barbell, terwijl je ‘m lift. En zowaar mijn tweede lift lukt wel. En achteraf blijkt dit een PR. Ik moet door naar de 12e en laatste barbell. “Ennemie-ek is attempting the last barbell!” (‘How do I pronounce your name?’). Of ik extra gewicht wil toevoegen aan de 120 pond? Eh.. Ik wist niet eens dat ik het zo ver zou halen! Dus laat dat extra gewicht maar zitten. Uiteindelijk blijkt die 120 pond te heavy sh*t te zijn en sluit ik de workout af met burpees.

Vervolgens is het weer wachten geblazen. Want de andere divisies zijn aan de beurt, waaronder hele heule sterke mannen en mijn coaches natuurlijk. Dat is erg interessant om te zien. Leerzaam, bedoel ik 🙂

Ik had al wel in de smiezen dat met dit Thaise tempo ik de 3e workout niet zou redden. Want ik moet ook een vliegtuig halen om half vijf terug naar Phnom Penh. Ik vraag of ik die in lunch pauze mag doen. Helaas, vanwege de equipment die nodig was, kan dat niet. Maar de tweede workout mag wel. Roeien voor calorieën, burpees en deadlifts, 21-15-9. Deze workout had ik donderdag geprobeerd in Phnom Penh en ik wil toch minste mijn tijd verbeteren. Geen pauzes, geen magnesium, niks. Het moest en zou één keer doorrammen zijn.

Het is inmiddels wel vrij warm in de tent en van de ventilatoren merk ik vrij weinig. Mijn judge probeert me op te peppen, want het roeien wordt wel zwaar na 1,5 ronde. Ik vergeet op den duur dat iedereen zit te kijken (het is tenslotte pauze, hè). Na 10 lange minuten en 24 seconden is het klaar. Een halve minuut sneller dan mijn tijd in PP.

Ik heb niet veel tijd meer over, gauw onder de douche en dan nog even de concurrentie zien. Ik zou derde zijn geweest, als ik met ze mee had gedaan. Dus zo slecht zou ik dus niet zijn geëindigd. Als Crossfit-baby.

Thailand Throwdown was zeker een geweldige ervaring. De volgende keer zou ik het misschien iets minder last-minute regelen, een extra vrije dag vragen om de hele competitie te kunnen doen en bovendien mijn zenuwen thuis laten. Of er een volgende keer komt? Amatak betekent ‘onsterfelijk’ of ‘oneindig’ in het Khmer. Dus, wie weet?!

Voor nu loop ik in een roes rond in Phnom Penh, alsof ik mijn grootste vijand heb verslagen. Want om eerlijk te zijn, ben ik dat natuurlijk zelf. Met zenuwen en al.

Annemiek.