Shoppen in Bangkok

‘You might get frozen once you’re there.’

En dat was zacht uitgedrukt. De vriendin waarbij ik sliep in Bangkok legde me haarfijn uit waar wat te krijgen is.

Ik was voor korte tijd in Bangkok. Mijn paspoort verloopt binnenkort en Cambodja kent geen Nederlandse ambassade. Daarvoor moest ik naar Thailand. Het zou ‘slechts’ het zevende bezoek aan deze stad zijn in twee jaar.

Openbaar vervoer. Beschaving. Warenhuizen. Vol goede moed stapte ik achterop de brommer suizend door deze metropool.

Ik ben dit oprecht niet gewend. Wat een gebouwen, wat een snelheid. De laatste keer dat ik in een taxi of brommer zat die zo hard ging, dat moet toch een aantal maanden geleden zijn. Overal verlichting, reclame, hoogbouw.

Ik had me voorgenomen te gaan shoppen in de tijd dat ik niet op de ambassade hoefde te zijn. Niet dat ik zo’n koopfanaat ben, maar ik heb mezelf gegund dat ik zo nu en dan best mag toegeven aan deze driften. De drang naar kopen verdween als regenwater op Thais asfalt, toen ik eenmaal het warenhuis binnenliep. Ook dit ben ik niet meer gewend.

Ik weet in Cambodja inmiddels de weg te vinden, ik fiets van markt naar markt zoekend tussen het koopwaar naar kleding, huisraad, eten. Ik heb reeds geaccepteerd dat sommige dingen gewoon niet te verkrijgen zijn.

Hier in Bangkok is alles te vinden in oneindig veel mogelijkheden, gesorteerd op kleur met aangehecht prijskaartje. Ik ben in shock, bevroren. Van mijn hele lijstje komt weinig terecht.

Ook is het koud in de malls. Op een gegeven moment staat het kippenvel me op de armen, die reeds verstopt zijn onder een trui. Morgen nog één kans om flink in te slaan in Bangkok. Hopelijk ben ik shock dan te boven. Daarna gaat het vliegtuig terug. Terug naar mijn warme huis in Phnom Penh, daar waar misschien niet alles is, maar ik weet dat ik daar toch meer dan genoeg heb.

Annemiek.