Ik voelde me wat schuldig toen ik m’n Ikea voorraadje zorgvuldig in mijn koffer deed onderweg naar Phnom Penh. Niet dat ik het hele Jokkmok meubilair liet invliegen, gewoon wat fotolijstjes en servies.
Chinese namaakhuisraad is in heel Cambodja te verkrijgen. Misschien ben ik wat kieskeurig als ik zeg dat ik die plastic bordjes met bloemtaferelen of Hello Kitty’s niet wil. En die fotolijsten met goud, glitter en roodfluweel ook niet.
Daarom ging ik op mijn trip naar Bangkok langs de Ikea, inmiddels alweer maanden geleden. Soms mag dat gewoon even. Ik heb een collega die zelfs in één dag heen-en-weer vloog naar Bangkok om een bepaalde lamp en bestek van Ikea te kopen. Kijk, zo gek maak ik het nu ook weer niet.
De eerste schooldag op mijn nieuwe school was ook de eerste schooldag van Lotta. Naast Chinese, Koreaanse, Japanse, Cambodjaanse, Spaanse, Australische, Engelse, Russische, Ethiopische, Iranese, Indonesische, en-wat-al-niet-meer-voor-nationaliteit-kinderen, zit sindskort ook de Zweedse Lotta op school.
Een erg levendig, extravert, nieuwsgierig meisje, dat hevig snikkend op de eerste dag alle hoeken van de school heeft gezien, omdat ze weg wilde lopen. Je begrijpt, een kind waarvan alle leraren binnen de kortste keren haar naam kennen.
Een paar keer was ik die week bij haar in de klas om begeleiding te geven aan een aantal kinderen. Lotta draalde zodoende ook wat om mij heen. Ze wilde nadien perse haar lunch eten met mij erbij en liet mijn hand niet meer los die dag. De rest van de week was ze mijn stille schaduw. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar ze wist het lokaal telkens uit te komen en mij te vinden. Geruisloos. Dat is best eng.
Dat je je omdraait en haar ineens achter je ziet staan. Wie weet hoe lang ze daar al staat.
Ze vond het, na de eerste dag, best leuk op school, al miste ze wel Zweeds te kunnen praten. Ik kan me dat goed voorstellen. Ik merk dat als ik mensen beter leer kennen, dat me er dan een Nederlands woord ontfloept. Of, erger nog, een volledige zin. Een soort vertrouwd gevoel om met vertrouwde mensen je eigen taal te spreken. Maar dat kan dus niet.
Lotta drukte me een Zweeds prentenboek in mijn handen. ‘Gaat over eten’, zei ze in het Engels. In m’n beste Zweeds (ahum) probeerde ik het voor te lezen. Mijn Zweeds reikt niet verder dan knäckebrod. Dus algauw nam Lotta het boek weer van me aan, ietwat teleurgesteld, dat wel.
Ik weet niet waarom Lotta telkens naar mij toe komt. Misschien omdat ik er van alle leerkrachten het meest Scandinavisch uitzie of het meest niet-native?
Of misschien omdat ze weet dat ze met mij Zweden in handbereik heeft? Op mijn volgende trip naar Bangkok neem ik haar gewoon mee. Lekker naar de Ikea, aan de Zweedse gehaktballetjes.
Annemiek.
Geweldig!