Heus, een lief klein ding.

Sinds een paar maanden ben ik verhuisd naar een traditioneel Cambodjaans huis. Waar ik overigens blij mee ben, of was, tot de ontdekking van een muizenkolonie zich voordeed.

Ik vond wat muizenkeutels in de keuken en ik dacht eens een muis weg te zien glippen onder het fornuis. Nu had ik mijn lenzen niet in, dus het had ook een salamander kunnen zijn. Ik maakte me verder niet druk. Maar de muizenkeutels bleven terugkomen en op een dag zag ik echt een levend muisje in de keuken. Heus, een lief klein ding.

Nu ben ik van de Otje-generatie (‘ik praat met alle beesten, mijn vader vindt dat raar’) waar de hoofdpersoon dus met o.a. een muizenfamilie praat en onderdak voor hen regelt. Daarnaast was ik als kind ook fervent liefhebster van dwerghamsters. Ja, knaagdieren hebben het goed gehad bij mij. Maar in plaats van dit schattige, kleine beestje van voedsel en onderdak te voorzien, maakte er een soort woede plaats in mij.

Ik doe namelijk erg mijn best om mijn huis in deze stoffige stad schoon te houden. Bovendien vond ik muizenkeutels op de planken van MIJN NIEUWE kast, dat getuigd toch van brutaliteit. Helemaal omdat het diertje ook op de bovenste plank moet zijn geweest, vraag me niet hoe, wat algauw zeven hoog is voor een muis. Laat ik ook eerlijk zeggen dat ik mijn kindertijd voorbij ben en ik nu een beetje schrikkerig ben voor de snelle bewegingen die ze maken. Daarnaast moet ik eerst een donkere keuken door, voordat ik bij het lampknopje ben. Ik ben echt bang dat ik dan op een muis ga staan. Die muizen moeten m’n huis uit. Of dood.

Gif vind ik geen oplossing, want dan gaan ze dood en stinken tussen de planken van mijn vloer en het plafond van de benedenburen. Ik weet al hoe dit ruikt, trouwens. Een kat kan ook, maar voordat ik een kitten heb geleerd muizen te vangen… Een val zou kunnen, maar ik durf niet goed een muis daar uit te pulken. Klagen bij de huisbaas heb ik al gedaan, maar het is een houten huis. En dat is dan ook meteen haar excuus om er niks tegen te doen.

Vandaag liep ik rond een avonduur wederom mijn keuken in en ik zag het muisje in de kast lopen. En, jawel, al paaldansend bij de spijlen van de kast naar beneden glijden. Schrik had plaatsgemaakt voor verbazing, want ik vond dit echt meer dan knap van dit muisje. Omdat ik heel stil was, schoot het muisje niet weg en kon ik een tijdje staan kijken. Een sprankje van mijn knaagdierenliefde kwam op.

Het blijft wel een schattig diertje, dat ik niet graag doodmaak. Ik kan dat niet over m’n hart verkrijgen (en ik kan ook niet goed tegen bloed en/of ingewanden). Er is niets te halen in mijn keuken, ik heb alles hermetisch afgesloten. Misschien doet de natuur zijn werk en gaat de muis vanzelf dood van de honger, paaldansen kost veel energie.

Annemiek.