Het rijbewijs

Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zo ver; het rijexamen. In alle vroegte vertrok ik per taxi naar Jeddah. De taxichauffeur heette Happy, nou, dan weet je wel dat het een goede dag wordt. Het rijexamen vond plaats bij het politiebureau aldaar. Stiekem hoopte ik dat het examen mocht afleggen in een politieauto, een Toyota Landcruiser rijdt de politie hier in, want dat is toch wel sinds de verhuizing mijn favoriete auto. Afijn, zoals wel vaker, was ook deze locatie iets wat leek op een soort verlaten bankgebouw. Bij binnenkomst trof ik twee vrouwen gesluierd achter een balie, die vroegen om mijn papierwerk.

Want laten we wel wezen, vóór deze afspraak lag al een heel proces achter ons. Allereerst moest ik het rijbewijs vertalen. Mijn rijbewijs leek mij redelijk universeel, maar het is in het Nederlands. En natuurlijk moest dit in het Arabisch. 

Ook moest ik een medische test ondergaan. Dat ging als volgt: “You think your blood group A positive, madam?” en het oplezen van een poster terwijl ik werd geboden een paar stappen naar achter te zetten. En de vraag of ik ook mijn lenzen droeg tijdens het autorijden. Afijn, die lenzen – dat werd nog wat.

Don’t go slowly, or you’ll fail.

Na het papierwerk kwam een vrolijke politieman mij en drie andere vrouwen ophalen. Hij sprak wat Engels en was de aardigheid zelve. Hij liet een video zien over wat er in detail van ons verwacht werd. Van knipperlichten, tot het bijstellen van spiegels, gordel, emergency stop, rotondes, file parkeren – de hele rimram. “You open the window and turn on the music, just relax” zei hij. En de magische woorden: “Don’t go slowly, or you’ll fail.”

Hierna werden we naar buiten gesommeerd, waar een soort van bouwcontainer stond. Dit bleek het kantoor van de rijexaminator. Echt een prototype Saudi politieagent; een jaar of 50, zwarte baret, Ray Ban zonnebril en een bruin kostuum, iets te strak om z’n middel. Iets minder aardig ook, maar wellicht kwam dat door zijn gebrekkige Engels. Hij sprak voornamelijk in twee-woordige zinnen: “You wait.” Na het overhandigen van het papierwerk werden we naar de naastgelegen bouwcontainer gestuurd; het bleek de wachtruimte. “Sit down.” Pontificaal in het midden van de ruimte stond een maquette van de testlocatie mét een speelgoedautootje, zodat je het parcours nog even droog kon oefenen. De hele test en het parcours waren namelijk al vooraf vastgelegd. Vooruitrijden, stoppen voor het zebrabad, links af, dan een achtje maken, stoppen bij hetzelfde zebrabad, file parkeren tussen de pionnen en terug rijden naar het beginvak. 

Toen was het mijn beurt, “You, come”, terwijl de rijexaminator met zijn walkietalkie naar mij wees: “Go fast”. Ietwat teleurgesteld in de lesauto – een Toyota Corolla – stapte ik in. Natuurlijk had ik eerst mijn abaya nog tussen de deur (waar laten mensen die?) en huub huub barbaratruc, vroem vroem over het parcours. Het duurde nog geen vijf minuten. Het is me nog steeds niet duidelijk hoe hard de bedoeling was om te gaan, want het parcours was smal en die auto reed als een tierelier. Saillant detail; je zit dus alleen in de auto. Het examen wordt gevolgd op camera en binnen op een televisiescherm bekeken (door Jan en alleman en wie weet nog meer). Daarnaast staat de rijexaminator live buiten te kijken. 

Na het doen van de verschillende manoeuvres moest ik weer op het matje komen bij de rijexaminator in zijn bouwcontainerkantoor. Hij hield het nog steeds bij twee woorden: “So good”. Ik nam aan dat dat goed nieuws was en werd binnen opgewacht door de aardige politieagent, die overigens tot in detail mij vertelde over zijn vakantie in Albanië en de olijven aldaar. Daarna moest ik mijn rijbewijs ophalen bij een andere balie en werd er wederom gevraagd naar mijn lenzen. Hoe sterk die waren, of ik die ook droeg tijdens het rijden en of dat ik toch een bril had. Gelukkig was daar meneer Sultan (zo heette die echt en zo zag hij er ook uit), die namens de overheidsafdeling van onze universiteit mee was en de boel gelukkig kon vertalen. Ik snapte in eerste instantie het probleem niet zo, maar de rijexaminator vond dat mijn ogen rood waren en geloofde niet dat ik goed zag. Ik hield het op ‘stof allergie’, met al dat zand hier leek me dat wel een geloofwaardig excuus. En jawel hoor, even later rolde mijn rijbewijs uit de printer. Ook weer in de pocket. Een vrolijke ochtend, maar wel eentje waarvan je later denkt; waar ben ik beland en wat heb ik nou eigenlijk allemaal meegemaakt vandaag?

Toch jammer dat een ritje in de politieauto er niet in zat.