Soms weet ik van mijn leerlingen niet goed hoeveel geld er thuis te besteden is en waar dat dan aan op gaat.
Hebben ze thuis Internet? Waar spelen ze mee? Is er geld om nieuwe boeken aan te schaffen? Wat doen de ouders voor werk? De antwoorden blijven wat vaag als ik er naar vraag.
Sommige kinderen wonen bij opa en oma of een vage achtertante, omdat ouders elders in Cambodja/Azië werken om brood op de plank te krijgen. Of ze van het verdiende geld alleen luxe middelen aanschaffen, zoals iPads, Lexussen en vliegtickets naar Singapore? Ik weet het niet. Over het algemeen besteden Cambodjanen meestal voor de korte termijn, sparen is er niet echt bij.
Prioriteiten zijn sowieso een heel ander begrip hier. Ik vind het namelijk niet zo raar dat ik van mijn kinderen eis om elke dag hun schoolboeken mee te nemen. Zonder boeken wordt het in de klas bij ons vrij lastig om de les te volgen. De planning van de dag hangt op het bord en ik wil nu dat ze, voordat de les begint, de juiste boeken in de klas hebben. Dit vind ik prioriteit en eigenlijk ook logisch, maar mijn kinderen denken daar anders over.
Vaak nadat de les al is begonnen moeten er nog meerdere kinderen naar de gang om de boeken te zoeken.
‘Teacher, mijn schrift zit nog in mijn tas. Mag ik die halen?’
‘Pardon? We hebben al een half uur Science, dus dat schrift had hier allang naartoe kunnen lopen!’
Daar wordt dan de trolley opengeritst en een heel circus aan schoolboeken komt voorbij. Na wat gezoek is daar dan eindelijk het schrift van Science.
Daarnaast raken meer dan eens de boeken (tijdelijk) kwijt tussen de school, de bus en het huis. Ik heb er leerlingen bij die gewoon twee weken zonder boeken op school komen. Waarbij ik dan voorzichtig opper dat ik ze misschien eens met mama naar het kantoor moeten gaan om nieuwen aan te schaffen. Maarja, je weet dus niet hoe het geld gebudgeteerd wordt en wat de prioriteiten zijn.
Dan is er nog leerling P. Hij heeft mij praktisch de eerste maand elke dag klemgezet tussen zijn tafel en het bord. P. is bijziend, hij kan het bord niet lezen, ook niet als hij vooraan zit. Zodoende schuift hij zijn tafel tegen het bord. Meer dan eens zit ik daartussen; hij plant het goed.
Toen er wederom een afdruk van zijn tafel in mijn bovenbeen stond, opperde ik voorzichtig om zijn ouders te vragen eens naar de brillenwinkel te gaan en zijn ogen te laten testen. Wellicht had hij een bril nodig? Maarja, je weet dus niet hoe het geld gebudgeteerd wordt en wat de prioriteiten zijn.
Er zijn amper Cambodjanen met een bril op.
P. sprak echter de magische woorden: ‘Teacher, I have already, they’re in my bag.’
Annemiek.
Geef een antwoord