Een punt maken en die erachter zetten.

Het hoge woord is eruit, tijd om het op te schrijven.

Ik moest op gesprek komen bij mijn supervisor, voorafgaand aan alle afstudeerceremonies, voor de vraag of ik volgend jaar op school bleef werken. Aan het gezicht van mijn supervisor bleek dat ze hoopte dat ik zou blijven. Ik heb ook zeker wel getwijfeld over mijn keuze.

Ik vind niet dat een schoolhoofd hoort te schreeuwen over vriendelijkheid tijdens de gezamenlijke viering elke maandagochtend. Ik vind ook niet dat een vergadering vlak voor aanvang moet worden afgezegd als één van de aanwezigen even iets anders heeft. Ik vind het ook niet normaal, dat wanneer de vergadering wel doorgaat, één van mijn collega’s zegt: ‘Oh sorry, wat zei je? Ik was even aan het gamen op mijn tablet.’

Ik vind het niet kunnen als ik mijn supervisor op de hoogte moet brengen dat ik nog in mijn proeftijd zit en dat ik wellicht een keer geobserveerd moet worden of dat ik het eens professioneel zou vinden om te spreken over hoe het gaat in de klas.

Toch loopt datgene wat men normaalgesproken normaal en abnormaal vindt weleens door elkaar in Cambodja. En daarom twijfelde ik ook. Moet ik deze kleine dingetjes (geloof me, er is meer) accepteren onder het mom van: ‘ja, zo gaat het nou eenmaal hier’. Of moet ik er een punt van maken en die er dan maar achter zetten?

Er is een aantal mensen bij mij op school dat hard werkt, met passie voor het vak de school naar een hoger niveau wil trekken. Er is ook een grote groep die er met de pet naar gooit, elke maand de lessen afdraait en het eigenlijk geen donder kan schelen hoe het met de leerlingen gaat of hoe ze het beste leren. Want waarom zou je ook?

Het management plaatst de poppetjes en moet ervoor zorgen dat de molen blijft draaien, zonder dat er echt naar de behoeftes van de leerlingen wordt gekeken. En geef ze ‘ns ongelijk; de school is een commerciële instelling. Regels worden opgesteld, maar niet altijd nageleefd of geëvalueerd of iets echt werkt. De vraag blijft; is dit een reden om te kappen of gewoon iets wat ik zal moeten accepteren.

Het ergste vind nog wel dat er mij een heel ander beeld van de school is gegeven door hetzelfde schoolhoofd en supervisor; een school met een goed doordachte visie, gedegen communicatie en een stevig curriculum. Ik voelde me de eerste weken voorgelogen, want zo ervoer ik de school helemaal niet toen ik er eenmaal werkte. Ik deed de lessen zoals me dat gevraagd werd (als een soort college), ik toetste de kinderen en daarmee was de kous af. Ik vond het hele lesgeven niets meer aan, zo ben ik ook niet opgeleid. Na de eerste toetsweek zette ik een andere koers. De leerlingen zouden gaan samenwerken, zelf verantwoordelijk zijn voor hun leren, zelfstandig werken. Dit gaf mij meer ruimte om met leerlingen individueel te werken, te observeren wat ze echt nodig hebben en verschillende werkvormen te gebruiken. Onze klas veranderde van een ijzig leerlokaal naar een warmer bad, waarin het leuker was om naar school te gaan en ik de kinderen beter leerde kennen. En als klap op de pudding vond ik mezelf ook een leukere leerkracht.

Dit alles is gebeurd in de afgelopen vier maanden. Ik heb veel over mezelf geleerd, over mijn visie op onderwijs en hoe buigbaar die kan zijn in een land als Cambodja. Ik heb een enorm ‘lonende’ baan, iets waar ik als leerkracht naar op zoek was. Voor mijn kinderen heb ik meer een sociaal-maatschappelijke rol, dan dat ik in Nederland zou hebben en dat voelt goed. Dat je weet dat je voor deze kinderen het verschil kan maken, dat ik hun horizon kan verbreden.

Voorafgaand aan het gesprek met mijn supervisor had ik reeds een contract getekend op een andere school in Phnom Penh, waar ik denk dat ik meer op mijn plek ben. Dus helaas, dit zouden mijn laatste dagen op mijn huidige school worden.

Enerzijds ben ik wel opgelucht dat het voorbij is, dat ik niet meer hoef te werken op een school waar ik me niet thuis voel. Ik heb met mijn grade 2 het jaar afgemaakt en ze zijn allemaal over. Er gaat wel een steek door mijn juffenhart als ik denk aan de dag dat ik ze waarschijnlijk voor het laatst lesgeef (want ik heb alleen maar leuke kinderen!).