Een blij ei.

Het is wel eens voorgekomen dat ik mijn huis niet meer in kon. De stalen deur komt dan klem te zitten in het kozijn. Met een flinke beuk krijg ik de voordeur dan wel weer open, maar deze keer lukte me dat echt niet.

Ik had al een paar keer met mijn volle gewicht aan de deurkruk gehangen, de sleutel en het slot proberen te forceren, maar zonder resultaat.
Mijn laatste troef was een hulplijn bellen, in dit geval mijn huisbaas. Hij vond het uiteraard erg vervelend voor me en zou er binnen 10 minuten zijn. Dat leek me iets ambitieus, dus ik besloot om even in de hangmat te gaan liggen op mijn balkon. Geen straf natuurlijk, maar bijna een uur later lag ik er nog.

Gepikeerd om dat de huisbaas er nog steeds niet was (ok, ik had dat wel verwacht) en vooral om dat ik mijn huis niet in kon, bedacht ik om zelf maar daad bij het woord te voegen. In een flink tempo liep ik naar de markt. Uiteraard werd ik door 16 chauffeurs aangesproken of ik een tuktuk nodig had. Ik negeerde ze volledig, ik had namelijk een missie. Ik had besloten om een hamer te kopen, daar dacht ik de deur wel mee open te krijgen. Ik had geen idee wat koevoet in het Khmer was en misschien zou men dat ook wat verdacht vinden wanneer ik op klaarlichte dag een koevoet kwam kopen.

Voor $3 was ik een hamer rijker en liep ik weer naar huis. Kennelijk zag het eruit alsof ik op oorlogspad was, want geen enkele tuktuk sprak me nog aan met die hamer in mijn hand.
Thuis wipte ik zo de geklemde deur weer uit het kozijn met behulp van mijn nieuwe hamer en toen kon ik dan eindelijk naar binnen.

De reden dat ik zo’n haast had, was dat om drie uur een belangrijke levering gepland stond. Namelijk, de piano zou komen. Ja, de piano.
Ik had een piano gekocht de dag ervoor, iets wat ik al wilde kopen sinds ik goed en wel mijn eerste salaris verdiende. En nu was het zo ver.

Het had nog wel enige voeten in de aarde, want ik heb twee spiraaltrappen die naar mijn verdieping leiden. En met een piano is het nu eenmaal niet makkelijk manoeuvreren.

Maar hij staat er, hij staat er echt in mijn huis. Dus zit ik nu als een heel blij ei de hele dag met een hamer in m’n hand naar mijn piano te kijken. Het leven kan soms zo lekker overzichtelijk zijn.

Annemiek.