De jetlag

De reis terug naar Cambodja ging erg soepeltjes, op het feit na dat ik geen moment heb geslapen. Alsof ik het vliegtuig ben ingestapt en mijn lichaam dacht een 20 uurse waakstand aan te nemen. Ik had mezelf voorgenomen om bij aankomst niet te gaan slapen, maar bezig te blijven tot een normaal tijdstip om naar bed te gaan. Dat lukte en ik ben zelfs nog naar mijn werk geweest om wat voor te bereiden. Dat voorbereiden is voornamelijk de knop omzetten van vakantiemodus naar o, morgen gaan we weer 20 stuiterballen in het gareel houden.

Op het moment dat ik wilde gaan slapen, lukte dat me niet meer. Natuurlijk. En daar begon het ge-emmer. Inmiddels zijn we een paar nachten verder en heb ik toch zeker een handvol momenten gehad dat ik me al bijna aangekleed had om naar school te gaan, waarna ik erachter kwam dat het eigenlijk nog maar half drie ’s nachts was (of een willekeurig ander tijdstip waarbij het zelfs in Phnom Penh bijna zo goed als verlaten is op straat).

Op school is het gelijk full-on, zoals we dat noemen. Hatsee, gelijk twee family events, evaluaties met het management en veel vergaderingen. Onder andere over een nieuw kind dat waarschijnlijk bij mij in de klas komt. Het is nog niet zeker, want dit kind heeft al een redelijk dossier.

Wat ik best wel kwalijk vind, is dat het kind al een hele reputatie opbouwt, zonder dat het ook nog maar één minuut bij mij in de klas is geweest. Ik heb het kind zelfs nog nooit ontmoet. Uiteraard zijn zulke vergaderingen er ook om de eerste dagen zo soepel mogelijk te laten verlopen. En, zoals in de meeste gevallen, kan dit kind vrij weinig aan zijn reputatie doen. Mijn school is een inclusieve school, want inhoudt dat kinderen met een leerachterstand, gedragsproblemen, trauma’s, taalproblemen of handicaps bij ons in principe welkom zijn, als we de gedegen begeleiding maar kunnen bieden. In de meeste gevallen is dat zo of doen we ons best het zo goed mogelijk te doen, aangezien er geen speciaal (basis)onderwijs bestaat in Cambodja.

Feit is wel dat dit kind vanwege dit dossier al ruim een jaar niet naar school is geweest. Bij ons is er een wachtlijst en andere scholen wezen de aanmelding af. Ik snap dat er een grens is aan wat je als school aankunt qua ‘speciale’ kinderen. En dat sommige kinderen/gezinnen dan de deur wordt gewezen, ook bij ons. Ik heb er alleen best wel moeite mee dat een kind van nog geen zeven jaar, dat moeite heeft met naar school gaan om wat voor reden dan ook, dus dan maar ‘gewoon’ thuiszit. Als een soort afgewezen tweederangs kind om iets waar het zelf bijna niets aan kan doen.

Dit is heus geen discussie die we alleen hier hebben, dit is overal in het onderwijs het geval. Stiekem kan ik niet wachten op de dag dat dit kind voor het eerst bij mij over de drempel stapt. Want stilletjes houd ik wel van een uitdaging en het als ietwat perfectionistische leerkracht nog iets beter te moeten doen. Of het kind uiteindelijk ook in de klas zal blijven voor de rest van het jaar, moeten we nog zien. Maar het zal hoe dan ook een eerlijke kans krijgen. Fingers crossed.

En die jetlag? Die ben ik eigenlijk alweer vergeten.

Welterusten.

Annemiek.