De grootste ergernis

Als ik op het verkeerde moment weg ga, of beter gezegd; de weg op ga, dan kan het nogal wel eens tegen zitten. Ik weet niet of u het gemerkt heeft, maar ik gok dat alleen al in de laatste vijf jaar het verkeer in Phnom Penh zich verzeventiendvoudigd heeft. Huh? Kan dat?

Vroeger, toen ik hier voor het eerst was, was het heel bijzonder om een auto te zien. Dat is ongeveer 8 jaar geleden. Extra bijzonder was het als het geen platte Toyota Camry was; maar een goudkleurige Lexus. Dat was echt iets wat je dan tegen elkaar zei aan het eind van de dag; “Wow, zag je die dikke bak vanochtend?” Nou mensen, die tijden zijn (voorgoed) voorbij.

Regelmatig gaat het metertje voor metertje stapvoets vooruit in het verkeer. Alsof we met z’n allen in een groot Tetris spel zitten; brommer, brommer, auto, cementtruck, nog een auto, nog tien brommers, een tuktuk en mijn fiets, allemaal net passend op een verkeersstrook. Voorheen kon ik nog wel slalommend om de auto’s heen, maar ook dat gaat niet altijd meer. Met als gevolg dat ik over de drie kilometer naar huis meer dan drie kwartier doe.

Is het echt zo erg, hoor ik u denken? Vooral tijdens de spits in de ochtend en middag wordt het een volle boel. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er ook veel aan de weg wordt gedaan en de vooruitgang is ook zeker wel te zien. Het stoplichtensysteem is al eens helemaal op de schop gegooid en lijkt nu efficienter te werken. Op drukke kruispunten wordt politie, oftewel verkeersregelaars in dit geval, ingezet tijdens de drukke tijden (niet dat dit altijd helpt, maar toch). Er zijn roadblocks op strategische plekken neergezet, wat weer voor betere doorstroming zorgt.

Het allerergste vind ik dit verkeer in het warme seizoen. Je kunt je wel voorstellen dat alle auto’s ontzettend veel warmte uitstoten. Als het dan sowieso al over de 35 graden is, dan is mijn kookpunt ook gauw bereikt.

Om hier iets aan tegemoet te komen begint de school vrij vroeg, dus zit ik om half zeven op mijn trouwe Gazelle (die ik al bijna aan gort hebt gefietst, maar dat is een ander verhaal). Vriendlief z’n fiets doet het al helemaal niet meer. Omdat er natuurlijk geen Gazelle-onderdelen voor handen zijn hier, gaan we dat over een paar maanden fixen. Ook dat is een ander verhaal. Zolang mijn fiets nog rijdt, zit ik om half zeven op de fiets. En ik kan u vertellen dat wanneer ik om vijf over half zeven op de fiets stap, het ook al weer een heel ander verhaal is op de weg (lees: drukker).

De overheid doet verder vrij weinig aan dit, toch wel, maatschappelijk probleem. Maar ze hebben er zelf toch ook last van, hoor ik u denken? Ik betwijfel het. Als er een hoge pief door de stad vervoerd moet worden, zijn alle straten afgezet. Ik zie de BHQ (personal bodyguard headquarters) al van verre bij alle kruispunten staan, druk pratend in hun walkietalkies. Ik ben nog altijd onder de indruk van het niveau waarop deze operaties (het afzetten van wegen voor korte tijd) vooraf gepland zijn. Maar als de pief in kwestie dan ook voorbij is, zit hun taak erop en scheuren ze allen weg op hun grote motoren. Niemand die nog omkijkt naar alle wachtende bestuurders. Resultaat: nog meer file en chaos.

Zolang het ieder jaar gemiddeld met de Cambodjanen ietsje beter gaat, er iets meer verdiend wordt door de gemiddelde mens, zijn er weinig mensen die hier echt een probleem van maken. Ondanks dat het verkeer soms zo frustrerend vast kan staan, hoor je geen gevloek of getoeter. Toeteren doet men om allerhande andere redenen, dat wel. Ik denk eerlijk gezegd dat ik er meer een probleem van maak, dan alle Cambodjanen bij mij in de straat bij elkaar.

Dus is het echt zo erg? Nee, natuurlijk niet. Ik vond deze week echte Wasa knackebröd in de winkel. Dat is echt een wereldwonder hier, vers geimporteerd uit Europa (denk ik). Mijn eerste knackebröd sinds een lange tijd.

Kijk, dat zijn de betere berichten.

Annemiek.