De EHBO-cursus

Tussen alle bedrijven door heb ik een EHBO-cursus gevolgd. Dat werd me min of meer verplicht aangeboden via mijn werk en eigenlijk leek het me wel een goed plan om te weten wat te doen bij een bloedneus of een schaafwond. Dat we ook in zouden gaan op verstikkingen, verdrinkingen en epileptische aanvallen had ik dan ook niet echt zien aankomen.

Ik kan wel zeggen dat het enerverende middagen waren. De cursus werd gegeven door Ruth, een moeder van een paar van onze leerlingen. Ik ken haar omdat ze vorig jaar iets te strakke hechtingen uit mijn rug heeft verwijderd (niets ernstigs) zónder leesbril. Dat is best knap.

Zij is al tig jaar verpleegkundige, sinds 5 jaar in Cambodja, en heeft een schat aan verhalen (vooral van medische aard). Het kan dan ook niet anders dan dat deze middagen naast de serieuze informatie ook echt entertainend waren.

Zo is het eerste waar je bij een eerste hulp-geval naar kijkt: danger. Oftewel, gevaar. Is er gevaar om de persoon eerste hulp te verlenen? Opzich niks nieuws. Is er een gevaarlijke verkeerssituatie of bijvoorbeeld een brand vlakbij? Waar ik zo 1-2-3 niet aan gedacht had, was bijvoorbeeld dat de persoon die met een bloedende schouder eerste hulp nodig heeft, misschien wel achternagezeten wordt door iemand anders met een samoerai zwaard die net een stukje van die schouder heeft afgehakt. Ja, je weet het niet. Tip 1: Kijk dus altijd uit naar samoerai zwaarden.

Wat opzich ook wel handig is om te weten, is dat gemiddeld genomen in Cambodja vrij weinig eerste hulp wordt verleend. De Eerste Hulp cursus voor Cambodjanen moet eigenlijk door het Rode Kruis worden gegeven, maar dat degelijk doen schiet er nog wel eens bij in. Echter, mensen zijn ook bang om eerste hulp te verlenen. Aangezien men dan aansprakelijk kan worden gesteld voor het ongeval en misschien wel de behandeling voor die persoon moet gaan betalen. Dus Cambodjaanse Eerste Hulp bestaat vooral uit het grondig bestuderen van een ongeval door er met een grote groep omheen te gaan staan en foto’s te plaatsen op social media. Tip 2 voor mezelf is dan ook wel dat ik weer trouw mijn fietshelmpje draag. Want, mocht er iets gebeuren (en ik gok voor het gemak dan maar even in het verkeer), hoef ik niet met een gebroken schedel op Facebook. Er zijn grenzen.

Wat ik ook niet wist, is dat we in Cambodja sinds kort een centraal nummer hebben voor hulpdiensten. Een soort Cambodjaanse 112. Waar men dus eerst ten tijde van een noodgeval naar een specifiek ziekenhuis of kliniek moest bellen, bel je nu naar 117, 118 of 119. Dat er volgens van iedere kliniek of kwakzalver een minibusje komt aangeracet al zijnde ‘ambulance’, moet je maar even voor lief nemen. Dat al die ambulances vervolgens met elkaar gaan overleggen wie de (doodbloedende) patiënt mee mag nemen en hoeveel dat gaat kosten, moet je ook maar even accepteren. Laten we eerlijk zijn, een centraal nummer voor hulpdiensten is al een hele ontwikkeling en goede eerste stap voor dit land. Tip 3: kies voor de meest betrouwbare ambulancechauffeur, want tip 4: in een tuktuk kun je niet rechtuit liggen (en die heeft meestal ook geen sirene).

Wat ik zeker nog in mijn EHBO-doos ga toevoegen is een Cambodjaanse krama (een soort sjaal van een dollar). Van mitella tot drukverband, de mogelijkheden zijn oneindig. Gelukkig rij ik op wat lekke banden na, behoorlijk schadevrij. En heb ik nog nooit meer dan een icepack of een pleister nodig gehad. Dat houd ik ook graag zo. Want je weet het; kijk uit voor de samoerai zwaarden.

Annemiek.