De bruiloft

Al eerder heb ik gesproken over de feesttenten op straat. Vaak voor een buurtfeest, begrafenis of een bruiloft wordt de weg compleet versperd door een feesttent. Zo’n feesttent gaat vaak gepaard met tweede dagen opbouwen, harde muziek en opstoppingen in het verkeer. Ik ben dus niet zo’n fan van die feesttenten.

Al moet ik wel toegeven dat ze echt heel erg hun best doen om de boel te versieren. Hele orchideeënvelden worden leeggeplukt en meters voile doen eer als decoratie. Een rode loper voor de tent is geen uitzondering meer en ook meer dan eens heb ik kroonluchters in een tent zien hangen. Voor wie nog wat inspiratie op wil doen voor een naderend huwelijksfeest, kom gerust eens kijken.

Al heb ik al door heel wat feesttenten gelopen dan wel gefietst (van dat omfietsen ben ik inmiddels best zat), een echte Cambodjaanse bruiloft had ik nog nooit meegemaakt. Totdat één van mijn directe collega’s ging trouwen afgelopen december. Helaas was deze niet in een tent, maar in een soort van buurtcentrum. Er lag eveneens een rode loper en de hele familie zag eruit om door een ringetje te halen.

Wat onwennig kwamen mijn collega en ik aan. Want wij waren de enige niet-Cambodjanen, we kenden alleen de bruid en die was nergens te bekennen. Gelukkig waren er heel veel ceremoniemeesters, oftewel mensen die ons dirigeerden naar een tafel. Het is eigenlijk een soort schuif-aan-eet-en-drink-gelegenheid. Er zaten dus mensen gretig op ons te wachten, want pas als een tafel vol is, wordt er eten geserveerd. We zaten dus aan een tafel met volstrekt vreemden, waar het erg moeilijk mee communiceren was. Niet vanwege de taal, maar omdat de muziek zo ontzettend hard stond. Kennelijk iedereen mocht een liedje zingen, want willekeurig grepen mensen uit het ‘publiek’ de microfoon. Ik heb een poging gedaan tot een gesprek met de man naast mij. Hoe hij het bruidspaar kende, is mij nog steeds een raadsel. Maar van zijn visitekaartje kon ik opmaken dat hij iets deed in hydraulische techniek of iets dergelijks. Mijn collega is vegetariër en het eten bestond grotendeels uit vlees en vis. Zij moest het dus doen met een paar pinda’s en een fles whisky (op een doordeweekse dinsdagavond).

Het was dus een hele ervaring, het eten, de muziek, de aankleding en dan vooral de andere gasten. Er waren namelijk ook een aantal Cambodjaanse collega’s van ons. Hoewel ik dagelijks met ze samenwerk, herkende ik ze pas in tweede instantie. Ik had zelf ook wel mijn best gedaan met een nieuw jurkje en wat gezelligheid, maar dat viel echt compleet in het niet. Ongelooflijke metamorfoses in het kwadraat, jurken met glitters, het haar prachtig gestyled, sieraden, make-up, alles in de steigers.

Helemaal toen de bruid uiteindelijk binnenkwam in haar zevende jurk (!) van die dag. Ze straalde van top tot teen, en niet alleen vanwege de pailletten. Ze droeg een vrij moderne zilveren korset jurk met sleep. Haar haar was opgestoken met volgens mij twee keer zoveel nephaar als dat ze zelf heeft. Ze had felroze lippenstift op en als klap op de vuurpijl zelfs blauwe kleurlenzen in.

Ook de bruidegom (in matchend zilveren driedelig pak) kon zijn geluk niet op. Toen ik buiten even met hem sprak, bleef hij herhalen: “I’m so happy now, I’m so happy now.” Met de liefde zit het wel goed tussen die twee en ook voor mij was het een dag om nooit te vergeten.

Annemiek.

Foto: Kate McElwee Photograpy