Nou, Chinese dokter. Laten we het niet meteen te dramatisch maken.. Het is gewoon een Cambodjaan die Chinese technieken onderhoudt. Chinese technieken, zult u zich afvragen? Jawel.
Gemiddeld doe ik zo’n vijf workouts in de week. Ik hoor je denken; is dat goed voor je? Geen idee. Maar ik heb er plezier aan en zolang ik genoeg eet en slaap, gaat het prima. Maar ik word er wel wat stijf van. Spierpijn, ja, stramme schouders ja enz enz. Nou gonsde er allang een paardenmiddel onder de Crossfitters in Phnom Penh. De massage van 454 (dat is een straat). Nu is het zo dat die meneer blind is. Blinden inzetten voor massage is nogal big business hier. Seeing hands wordt het ook wel genoemd.
De praktijk is een soort open garage met een viertal massagetafels erin. Mijn eerste gedachte was dat iedereen er blind zou zijn. Maar dat was niet zo. Alleen de baas is blind, hij traint de andere mensen die eigenlijk wel gewoon kunnen zien. Die mensen vertellen hem hoeveel klanten er zijn en of het mannen/vrouwen zijn.
Het viel me meteen op dat alles er zo blauw is. Alsof ze met een kilometer blauwe stof naar een kleermaker zijn gegaan. Doet u hiervan maar een paar lakens, drie gordijnen een dozijn doktersjassen en een paar pyamaatjes. De masseur doet vooraf een lange blauwe doktersjas aan. En jawel, de massage gebeurt met kleding aan. Niks geen massageolie, blauwe smurfenpakjes die voor ons vrij kort waren, net zoals het bed.
Mocht je ook zo’n massage gaan doen, dan moet je niet versteld staan dat de buurvrouw even langskomt om te kijken wie er op de massagetafel ligt of dat er mensen gezellig op een klapstoeltje bij komen zitten. Niks zo rustgevend als wat Cambodjaans geklets op de achtergrond. Laat ik maar zeggen dat ik het heus wel doorheb als ze het over ons hebben (daar kwamen ze later zelf ook achter, haha). ‘Hoe lang zou hij zijn?’ ‘Twee meter?’ ‘Ja, twee meter.’
Als eerste wordt er gevraagd wat je probleem is. Probleem? Ik kwam hier gewoon, omdat mensen zeiden dat het zo goed voor je was. Maar dat zei ik natuurlijk niet. ‘Eh, shoulders? Hamstrings?’ Ik had de woorden nog niet uitgesproken of ze zette -hatza- zo haar elleboog in mijn schouder. How many hour? Oh lieve vrede. Nou, eerst maar een, lijkt me.
Ik moest wel wat aan de directe aanpak wennen. Ik moest me ook een beetje leren ontspannen, door de pijn heen. Tjemig, wat heeft deze vrouw sterke handen. Toen ze uiteindelijk mijn kuiten te grazen nam, sprak vriendlief de magische woorden: ‘Na afloop voel je je vast veel beter.’
En dat was ook zo. Ik weet niet hoe ze het deed, na een uur kneden, rollen en knijpen in de pijnkamer, voelde ik me echt stukken beter. Die Chinese dokter, blind of niet, die houden we erin.
Geef een antwoord