*English translation – see below* For more information about how you can help; click here.

In 2011 zette ik voor het eerst voet op Cambodjaanse bodem. Ik liep toen stage bij COLT. Ik had nooit gedacht dat ik er nu in 2019 nog steeds (of alweer) zou wonen. Het kan gek lopen. Afgelopen week ging ik weer langs bij COLT.

COLT is community centrum in Dangkor, een buitenwijk van Phnom Penh. Er wordt dagopvang voor de jongsten, onderwijs en medische-/sociale zorg geboden. In sommige gevallen, als de veiligheid van het kind op het spel staat, kan het zijn dat een kind tijdelijk of langdurig bij COLT komt wonen. Er wordt gestreeft de gezinssituatie, met behulp van maatschappelijk werk, te verbeteren zodat het kind na een bepaalde periode weer bij zijn eigen familie kan wonen.

ពីមណ្ឌលថែទាំកុមារទៅជាមណ្ឌលគាំទ្រសហគមន៍ – From a Residential Care to a Community Center

[English below]ពិសិតជាប្រធានគ្រប់គ្រងមណ្ឌលថែទាំកុមារអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ គាត់ធ្លាប់គិតថាមណ្ឌលថែទាំកុមារជាជម្រើសល្អ រហូតដល់ពេលដែលគាត់សិក្សាថ្នាក់អនុបណ្ឌិតផ្នែកសង្គមកិច្ច និងទទួលបានវគ្គបណ្តុះបណ្តាលបន្ថែមពីគម្រោងថែទាំកុមារក្នុងគ្រួសារជាអាទិភាពចម្បង។ពេលនេះ ពិសិតកំពុងតែជួយនីតា* និងកុមារដទៃទៀតនៅអង្គការខូលឱ្យត្រឡប់ទៅរស់នៅជាមួយគ្រួសារពួកគេវិញ។ គម្រោងរបស់យើង ទទួលបានការគាំទ្រថវិកាពីទីភ្នាក់ងារជំនួយអាមេរិក USAID និងអង្គការសង្គ្រោះកុមារហុងកុង បានគាំទ្រពិសិត និងប្រធានមណ្ឌលដទៃទៀត តាមរយៈអង្គការម្លប់ឫស្សីដើម្បី ផ្តល់អាទិភាពដល់ការថែទាំកុមារក្នុងគ្រួសារវិញ។(*ឈ្មោះត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរដើម្បីការពារអត្តសញ្ញាណកុមារ)Piseth has been a Residential Care Institution manager for many years. He used to think that Residential Care Institutions/Orphanages were a good alternative for children, until he started his master in Social Work and received additional trainings from Family Care First.Now, Piseth is supporting Nita* and other children at Cambodian Organization for Living and Temporary-care to return to their families where they can thrive. Family Care First, with funding support from USAID Cambodia and Save the Children Hong Kong 香港救助兒童會, has supported RCI directors like Piseth through M'luprussey Organization to prioritise safe, nurturing family based care for children. (*Note: Name has been changed for confidentiality)

Geplaatst door Family Care First op Vrijdag 28 september 2018

In 2011/2012 liep ik stage en schreef ik mijn scriptie bij COLT, samen met Marije. Een onvergetelijke ervaring. Inmiddels is COLT verhuisd naar een veel grotere plek, waar ze naar mijn idee een nog veel grotere impact kunnen hebben.

COLT heeft als doel dat families uiteindelijk zelfstandig gaan zorgen voor een veilige leefomgeving waarbij hun kind ook echt kind kan zijn. Hierdoor kunnen kinderen zich ontwikkelen tot zelfstandige individuen en hebben ze meer mogelijkheden voor de toekomst.

En dat gaat mij, als leerkracht, natuurlijk enorm aan het hart. Cambodja is prachtig, maar ook heel gecompliceerd. De Khmer Rouge tijd is nog helemaal niet zo gek lang geleden en die tijd heeft diepe sporen na gelaten bij een ieder. De trauma’s van die generatie zijn nog lang niet verwerkt en dit heeft uiteraard een gigantische impact op de volgende generaties; arm of rijk. Er heerst een enorm taboe op het vinden van psychische hulp, of hulp an sich. Bovendien is adequate hulp schaars in dit land.

Ik merk het zelf ook veel in mijn huidige baan; dat ouders gewoon niet weten hoe ze ouder kunnen zijn, hoe ze een veilige opvoeding kunnen bieden. Dat is natuurlijk ook lastig als je zelf ook niet echt een voorbeeld hebt gehad. Alcohol- en drugs verslavingen, huiselijk geweld, zijn zeker bij de allerarmste gezinnen geen uitzondering.

Er wordt door mensen als Piseth heel hard gewerkt aan een betere toekomst voor deze families. En Piseth is ook nog eens een geweldige kerel. Hij sprak met mij over de positieve kanten van zijn werk, maar ook de negatieve kanten. Ik heb eigenlijk nog nooit een Cambodjaan ontmoet die zo integer, begripvol en realistisch is en ook nog eens gezonde dosis humor heeft. Vol passie vertelt hij over de kinderen die oud genoeg zijn om op eigen benen te staan, niet altijd even makkelijk in een stad als Phnom Penh. En ook over de verandering die de families in de community in minder dan twee jaar al zijn door gegaan.

Wat ik persoonlijk het meest geweldige vind; is dat er zoveel wordt gedaan voor Cambodjanen door Cambodjanen zelf. Er werken Cambodjaanse mensen die voor de kinderen zorgen, lesgeven, social workers, security. Ook weet ik uit ervaring dat dat soms heel lastig kan zijn. Mensen uit een andere cultuur of achtergrond hebben soms een heel ander beeld van een baan of verantwoordelijkheden. Maar op het moment dat men er de lokale bevolking er bij betrekt en (meer) verantwoordelijkheid geeft, biedt dat natuurlijk voor de lange termijn (meer) toekomst perspectief.

Ik ben echt ongelooflijk trots op de ontwikkeling die COLT heeft doorgemaakt de afgelopen jaren. De verhuizing, de sociale projecten met de omliggende dorpen en hoe ze er met passie een veilige plek en een betere toekomst voor het hele gezin creëren.

Ik weet natuurlijk dat er ontzettend veel stichtingen geweldig goed werk doen. En ook dat stichtingen in Cambodja behoorlijk onder vuur hebben gelegen omdat sommige juist niet zo goed werk deden, of niet met de juiste intenties. Maar ik ben zo ontzettend blij en dankbaar dat ik juist bij COLT vrijwilligerswerk heb mogen doen. Als je ook wilt helpen; kijk dan hier.

Annemiek

---

In 2011 I set foot on Cambodian grounds for the first time, to start volunteering at COLT. I never would have thought to still/again be living in Phnom Penh about eight years later. It’s strange how life rolls out, sometimes. This week I visited COLT again.

COLT is a community centre in Dangkor, in the outskirts of Phnom Penh. They provide day care, education, medical- and social care. In some cases, when children are no longer safe at home, COLT can provide temporary or long-term shelter. COLT always strives to restore the family situation, and employs qualified social workers that work continuously with the family in order to enable a safe and responsible reintegration of the child(ren). 

As part of an internship I volunteered and wrote my thesis at COLT, together with my friend Marije. Such an incredible experience, which I will never forget. In the mean time, COLT has moved to a bigger location, where they can make a bigger impact.

COLT aims to empower parents and families to such an extent that they ultimately are able to provide a safe and stimulating environment, allowing their child to really bé a child. This will help the children to develop their confidence,  independence and their opportunities in the future.

And that is a cause near and dear to my heart, as a person and as an educator. Cambodia is a beautiful country, but also very complicated. The ever smiling population is friendly and helpful, but the terror regime of the Khmer Rouge in the 1970’s has left deep marks. The consequences of this period are still very visible in Cambodia’s daily life. The trauma that affected families during or short after the Khmer Rouge often hasn’t been dealt with properly and is carried over through generations, still causing many problems within families; rich and poor. There is a big stigma against psychiatric care, or any kind of care from outside agencies. And the options are very limited in this country.

I noticed this as well. Some parents really struggle to be parents; which is hardly surprising given the facts of their upbringing. A lack of education, health care and social facilities pushes a large part of the population under the poverty line. Alcohol- and drug abuse, domestic violence are no exception in these families.

People like Piseth work very, very hard for a better future with these families (see video above). And Piseth is also a very nice guy. I have honestly never met such a person in Cambodia; talking about his work in great detail, the positives and the negatives, with care and integrity, and with an eye on the future. He passionately tells about the children, who were ready and old enough to stand on their own two feet (which isn’t always easy in a city like Phnom Penh). And also about the shift in the families in the community in the past few years.

What I personally like the most is that so much work is done by Cambodian people themselves. They are the teachers, the carers, the social workers, security, everything. I know it can be challenging sometimes to work with people from a different background. People might have different opinions about having a job or responsibilities. But when responsibility is given to the local community, this obviously has a great impact in the long run.

I am so incredibly proud of all the work COLT has done so far. The move to a new site, the social work with the surrounding community and all the energy they’ve put in creating a better future for the whole family is absolutely astonishing.

I know the list of NGO’s doing incredible work is endless. I also know lots of projects have been under attack. Either because they were not doing such a great job, or without the right intentions. But I can fully say I am so glad and grateful for getting to know COLT and being able to have volunteered with them. For more information about how you can help; click here.

Annemiek

Al geruime tijd maak ik gebruik van de fiets van de buurman. Mijn buurman is gek op fietsen en heeft er dan ook drie. Hij kon het, met zijn fietsverslaving, niet aan zien dat ik rondfietste op iets van het formaat kinderfiets.

Eerlijk gezegd begonnen mijn knieën ook wel eens wat te klagen en na een ritje op de fiets van de buurman, ging mijn oude krot me ook niet hard genoeg meer.

Even ter verduidelijking, fietsen worden niet in Cambodja geproduceerd. Het overgrote deel, wat men noemt; boodschappenfietsen, wordt geïmporteerd uit Korea danwel Japan. Het zijn dus altijd tweedehands fietsen, die in een leuk lakje worden gespoten, stickertjes erop en voor hatsiekidee $35 is ie van jou. Maar of de fietsen nu uit Korea of Japan komen, de mensen zijn daar ook niet bepaald lang, dus de fietsen ook niet. Handig voor de doorsnee Cambodjaan, maar niet voor mij. Een fiets vinden van redelijke grootte is als het vinden van een klavertje vier; veel zoeken en misschien heb je geluk. Tot dusver was me dat nog niet gelukt.

Nu zijn er de laatste tijd wel veel fietsenwinkels geopend, onder andere op de hoek van mijn straat. Een prachtige Giant winkel, met erg mooie, met name mountainbike, fietsen. Helaas gaat ook daar het assortiment doorgaans tot maatje Aziaat en met de fietsenmaker spreken over het bestellen van grotere fietsen is me tot op heden, in welke taal dan ook, niet gelukt.

Dus dan moest er maar zelf een fietsen worden geïmporteerd. Een fiets kopen is makkelijker dan per vliegtuig vervoeren, kan ik u verzekeren.
Allereerst moet de fiets in een doos. Die doos moet voldoen aan de maten van alle luchtvaartmaatschappijen waar je mee vliegt. In mijn geval; twee. En nee, die maten komen niet overeen. De vliegtuigen natuurlijk ook niet, en zie daar het probleem. Heel even dacht ik dat we het laatste stuk vanaf Bangkok maar moesten gaan fietsen.

Na veel bellen, mailen en nog meer bellen met het reisbureau, de vliegmaatschappijen en fietsenmakers, had ik dozen geritseld bij twee fietsenwinkels.
Vervolgens moet de fiets uit elkaar. Gelukkig had de fietsenmaker ons goed geïnformeerd over het wat en hoe en kregen we van de beste man zelfs wat gereedschap en tie-rips mee. Trappers eraf, voorwiel eraf, zadel eraf, stuur opzij. En daarna moest de fiets dus in de doos, dat paste nét.
Toen moest de doos nog naar Schiphol. De dozen pasten ook net in een auto, maar dan paste ik er niet meer bij. Dus gingen we met de trein.

En toen kwam met stip het lastigste van de hele reis; de dozen moesten naar de incheckbalie. Ik weet niet of u wel eens op Schiphol bent geweest. Maar op het moment dat u iets groots moet inchecken, merk je pas hoeveel paaltjes, pilaren en dranghekken er (in de weg) staan. En probeer dan maar eens een bagage trolley zijwaarts (!) te verplaatsen (dat gaat niet). Toen iemand van de incheckbalie kwam helpen, ropte die en passant nog even een handvat van de doos.

Afijn, ik had het al tropisch warm voordat we überhaupt waren ingecheckt. De mevrouw van de incheckbalie woog nog even de fietsen; precies 45,5kg! Net binnen de marge. Ik prees mezelf nog even dat ik m’n trappers in de koffer had gedaan, want die zijn zwaarder dan je denkt. Toen nog even betalen en afleveren bij de odd size luggage en dan maar hopen dat het goed komt.

In Bangkok hadden we vertraging en misten we de aansluitende vlucht. Gelukkig konden ze bij de overstapbalie nagaan of onze bagage (fietsen incluis) in het juiste vliegtuig werd geladen, dus dat was al een zorg minder. Eenmaal in Phnom Penh bleek één van de dozen aan de onderkant te zijn open gegaan. Ik had me voorbereid op een soort oorlogsslachtoffer dat van de bagageband kwam en het was wel even schrikken toen ik de doos zag.

Buiten stond er meteen een heel legertje tuktukchauffeurs klaar om de dozen te vervoeren en dat ging eigenlijk nog het makkelijkst van allemaal. Jetlag of niet, ’s avonds zetten we de fietsen meteen in elkaar. Oftewel, de buurman hielp mee en ik maakte foto’s.

Inmiddels hebben we al heerlijke tochtjes door de stad gemaakt, zijn we al flink natgeregend of de fiets (wie wil dat nou niet in de tropen?) en worden de Gazelles behoorlijk nagestaard en -geroepen door de lokale bevolking. “Kong! Kong!” Wat zoveel betekent als: “Wielen! Wielen!” En ik kan ze geen ongelijk geven; een kerel van 2 meter op een fiets van een meter, dan val je wel wat uit de toon, zeg maar.

Via deze weg wil ik bedanken: Henk-Jan Drijvers van rijwielhuis Luuk Westerkamp voor alle goede zorgen omtrent de fietsen en de degelijke hangsloten die we kregen. Jammer is wel dat we één van de sloten bij de douane op Schiphol alweer moesten inleveren, het leek kennelijk te veel op een moordwapen. Ook Edward en papa voor het helpen van het demonteren en vervoeren van de fietsen. T.S.O en Belga voor het beschikbaar stellen van de fietsdozen. De KLM-mevrouw en Paranee van Bangkokair voor het inchecken van de fietsen. En natuurlijk de buurman voor zijn gereedschap en het meehelpen van het in elkaar zetten van de fietsen. En de andere buurman waar de doos nu in de opslag ligt.

Gedurende de hele reis zijn we enkel één ventieldopje verloren en doet één achterlicht het nog niet. Ook mijn handvat laat wat los, waarschijnlijk door de vochtigheid. Maar echt, op een reis van duizenden kilometers zijn dat slechts peanuts en is het allemaal te regelen.

Happy ridin’, people!

 

Annemiek.

Dan volgt er nu een foto-verslag: