Casino

In alle eerlijkheid was ik nog nooit naar het casino geweest. Kennelijk had de magie van het gokken me nog nooit gegrepen of had ik het geld niet om eens flink te gaan inzetten, of beide. Niet dat ik me daar heel druk over maakte, want gokken leek me saai.

Totdat ik afgelopen weekend hier in Phnom Penh in het casino terechtkwam.

Het casino is slechts een onderdeel van een groot complex met ook een hotel, restaurants en nachtclubs. Het ontbreekt er niet aan gekleurde kerstverlichting, grote kroonluchters, rood namaakfluweel en veel leren fauteuils.

Ook is er een beschilderd plafond met wolken en zijn er binnen aangelegde riviertjes met geinige bruggetjes erover. Men zou wat gondels kunnen toevoegen en je waant je zo in Venetië, gokkend Venetië welteverstaan.

Ik voelde me wat raar, want het was vrij surrealistisch allemaal. Vele tafels vol met mensen, hevig drukkend op knoppen, wanhopig kijkend naar de uitkomst van de dobbelsteen, het balletje of een kaart. Daarnaast was ik de enige niet-Aziaat in deze gokbevolking en waarschijnlijk ook de enige die vrij weinig van de spelletjes danwel gokjargon begreep (noemen ze het eigenlijk wel ‘spelletjes’ in gokjargon?). Alle spanning leek dus enigszins aan mij voorbij te gaan, ik was meer onder de indruk van het Venetiaans wolkenplafond.

Ik kwam terecht bij de fruitmachines. De gok-ober (of hoe noem je iemand die je van drankjes voorziet in een casino?) knikte me instemmend toe dat ik dit spelletje heus wel kon.Ik zette mijn zeven zure overgebleven dollars in. En daar ging die dan. Ringtingting, pjieuwpjieuwp, hotshot, tgggggggggg, doingdoingpling, dat zijn wel de geluiden die zo’n machine doorgaans maakt en waar ik me algauw bekend mee voelde. Het spelletje bleek inderdaad niet moeilijk. Drie verschillende knoppen, het inzetten van centen, dat was te doen.

Ik won wat en toen werd het leuk. Want ik wilde nog meer winnen. Zou er een verborgen goktalent zitten in mij? Ging ik dit nou leuk vinden? Nee, eigenlijk vond ik vrij saai. Ik snap wel dat gokken verslavend en spannend is.

Alleen ik had helemaal geen invloed op de plaatjes, dat werd voor mij gedaan door de machine. Ikzelf kon alleen zeggen wanneer ze mochten draaien. Op den duur dacht ik dat ik de machine doorhad. Dat was heel erg dom, want dan word ik roekeloos. En toen verloor ik.

Uiteindelijk had ik van mijn zeven zure dollars nog 4,50 over, die lachend werden uitbetaald door de gok-ober. Een lachertje voor hem, dat weet ik ook wel. Maar in ieder geval voor mij genoeg voor de tuktuk terug naar huis, gokzijdank.

Annemiek.