Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zo ver; het rijexamen. In alle vroegte vertrok ik per taxi naar Jeddah. De taxichauffeur heette Happy, nou, dan weet je wel dat het een goede dag wordt. Het rijexamen vond plaats bij het politiebureau aldaar. Stiekem hoopte ik dat het examen mocht afleggen in een politieauto, een Toyota Landcruiser rijdt de politie hier in, want dat is toch wel sinds de verhuizing mijn favoriete auto. Afijn, zoals wel vaker, was ook deze locatie iets wat leek op een soort verlaten bankgebouw. Bij binnenkomst trof ik twee vrouwen gesluierd achter een balie, die vroegen om mijn papierwerk.

Want laten we wel wezen, vóór deze afspraak lag al een heel proces achter ons. Allereerst moest ik het rijbewijs vertalen. Mijn rijbewijs leek mij redelijk universeel, maar het is in het Nederlands. En natuurlijk moest dit in het Arabisch. 

Ook moest ik een medische test ondergaan. Dat ging als volgt: “You think your blood group A positive, madam?” en het oplezen van een poster terwijl ik werd geboden een paar stappen naar achter te zetten. En de vraag of ik ook mijn lenzen droeg tijdens het autorijden. Afijn, die lenzen – dat werd nog wat.

Na het papierwerk kwam een vrolijke politieman mij en drie andere vrouwen ophalen. Hij sprak wat Engels en was de aardigheid zelve. Hij liet een video zien over wat er in detail van ons verwacht werd. Van knipperlichten, tot het bijstellen van spiegels, gordel, emergency stop, rotondes, file parkeren – de hele rimram. “You open the window and turn on the music, just relax” zei hij. En de magische woorden: “Don’t go slowly, or you’ll fail.”

Hierna werden we naar buiten gesommeerd, waar een soort van bouwcontainer stond. Dit bleek het kantoor van de rijexaminator. Echt een prototype Saudi politieagent; een jaar of 50, zwarte baret, Ray Ban zonnebril en een bruin kostuum, iets te strak om z’n middel. Iets minder aardig ook, maar wellicht kwam dat door zijn gebrekkige Engels. Hij sprak voornamelijk in twee-woordige zinnen: “You wait.” Na het overhandigen van het papierwerk werden we naar de naastgelegen bouwcontainer gestuurd; het bleek de wachtruimte. “Sit down.” Pontificaal in het midden van de ruimte stond een maquette van de testlocatie mét een speelgoedautootje, zodat je het parcours nog even droog kon oefenen. De hele test en het parcours waren namelijk al vooraf vastgelegd. Vooruitrijden, stoppen voor het zebrabad, links af, dan een achtje maken, stoppen bij hetzelfde zebrabad, file parkeren tussen de pionnen en terug rijden naar het beginvak. 

Toen was het mijn beurt, “You, come”, terwijl de rijexaminator met zijn walkietalkie naar mij wees: “Go fast”. Ietwat teleurgesteld in de lesauto – een Toyota Corolla – stapte ik in. Natuurlijk had ik eerst mijn abaya nog tussen de deur (waar laten mensen die?) en huub huub barbaratruc, vroem vroem over het parcours. Het duurde nog geen vijf minuten. Het is me nog steeds niet duidelijk hoe hard de bedoeling was om te gaan, want het parcours was smal en die auto reed als een tierelier. Saillant detail; je zit dus alleen in de auto. Het examen wordt gevolgd op camera en binnen op een televisiescherm bekeken (door Jan en alleman en wie weet nog meer). Daarnaast staat de rijexaminator live buiten te kijken. 

Na het doen van de verschillende manoeuvres moest ik weer op het matje komen bij de rijexaminator in zijn bouwcontainerkantoor. Hij hield het nog steeds bij twee woorden: “So good”. Ik nam aan dat dat goed nieuws was en werd binnen opgewacht door de aardige politieagent, die overigens tot in detail mij vertelde over zijn vakantie in Albanië en de olijven aldaar. Daarna moest ik mijn rijbewijs ophalen bij een andere balie en werd er wederom gevraagd naar mijn lenzen. Hoe sterk die waren, of ik die ook droeg tijdens het rijden en of dat ik toch een bril had. Gelukkig was daar meneer Sultan (zo heette die echt en zo zag hij er ook uit), die namens de overheidsafdeling van onze universiteit mee was en de boel gelukkig kon vertalen. Ik snapte in eerste instantie het probleem niet zo, maar de rijexaminator vond dat mijn ogen rood waren en geloofde niet dat ik goed zag. Ik hield het op ‘stof allergie’, met al dat zand hier leek me dat wel een geloofwaardig excuus. En jawel hoor, even later rolde mijn rijbewijs uit de printer. Ook weer in de pocket. Een vrolijke ochtend, maar wel eentje waarvan je later denkt; waar ben ik beland en wat heb ik nou eigenlijk allemaal meegemaakt vandaag?

Toch jammer dat een ritje in de politieauto er niet in zat.

Dus hier gaat het gebeuren, de komende tijd. De eerste paar nachten sliepen we in een hotel, waarna we algauw konden intrekken in ons appartement. Hoewel het heel fijn is om onze eigen plek te hebben, hadden we de eerste dag vrij weinig in huis. In de vier dozen opgestuurd vanuit Cambodja zat van alles wat, maar eigenlijk waren we allang vergeten wat precies. In ieder geval geen lakens, geen kommetjes, geen wasrek of knijpers. Zodoende bleven we nog een nachtje extra in het hotel, waar we onze was konden doen en ontbijt kregen. Zo hoefden we ’s ochtends geen yoghurt van ons eigen dienblad te eten (want dat laatste hadden dan toevallig wel weer opgestuurd..).

Die dozen hadden we trouwens al eerder vanuit Cambodja naar school gestuurd (dat is weer een ander verhaal) en moesten met de pick-up naar ons appartement worden vervoerd, het was tenslotte ruim 100 kilo. Gelukkig hielp de schoolchauffeur daarbij. We zijn ontzettend goed opgevangen en worden met alles geholpen; werkvisum, teaching licenses, les in Thaise taal- en cultuur en ook kregen we heel veel uitleg over de visie en werkwijze van de school.

Ook zijn er tussen de bedrijven door ook nog even drie bomaanslagen geweest, maar klein, en verder is er niemand echt dood gegaan. Eigenlijk weet ik er vrij weinig van, ik hoorde het ook pas ruim een halve dag later.

Na bijna drie weken training en vergaderingen, heb ik onlangs de eerste schooldag gehad. En dat is ook voor een juf best spannend. Maar naast dat twee kinderen elkaar met een bezem achterna zaten in de huishoek, ging het eigenlijk van een leien dakje. Ook al verschillen deze kinderen maar twee jaar qua leeftijd met mijn vorige klas, ik moet er wel aan wennen! Even het tempo iets naar beneden, want ik zit eindelijk weer in een echte kleuterklas. Het is maar wat je leuk vindt, zult u denken. En leuk is het zeker.

Dus helaas geen ‘Ik-vertrek taferelen’ van vervalste contracten, lekkende waterleidingen en niet-nagekomen afspraken. Tot nu toe voelt Bangkok, zeker na Phnom Penh, als een upgrade op alle fronten. We hebben zelfs een brievenbus. Een welkome verandering.

Annemiek

Ik weet niet of u al eens ooit bij het Ministerie van Justitie bent geweest? Onlangs ging ik langs bij deze mensen in Phnom Penh. Een statig groot gebouw, wellicht uit de Frans koloniale tijd. Maar waar ook al sinds de koloniale tijd volgens mij vrij weinig aan was gebeurd.

Van de voorkant leek het heel wat, maar eenmaal de trap op langs de grote pilaren bleek het slechts een decor van permanent gestutte muren en andere bouwmaterialen. Het kamertje waar ik moest zijn, ergens achter naar beneden in een soort keldertje. Mensen hadden mij gewaarschuwd; de medewerkers kunnen geen Engels daar, niemand kent het proces voor buitenlanders.

Als leraar heb je een police check nodig op het moment dat je een nieuwe baan aanneemt of emigreert, oftewel; wat we in Nederland kennen als een VOG. Na wat bureaucratische rompslomp (lees: je ouders’ namen vertalen in het Khmer), pasfoto’s en andere gegevens, maakte ik me naar het ministerie. Meneer Hean (zeg: Hien) hielp mij in perfect Engels. Hij wist precies wat hij nodig had en waar ik moest betalen. En in minder dan tien minuten stond ik weer buiten; om over maand weer terug te komen.

Dus een maand later zag meneer Hean mij weer aankomen, hij wees me naar een andere ruimte deze keer. Ik was niet de enige, wel de enige niet-Cambodjaan. Er werden zoveel mensen, stapels documenten en stoelen in deze wachtruimte/-balie in deze vierkante meters gepropt, dat ik noodgedwongen de hele rij stoelen in beslag nam. Omdat er simpelweg geen ruimte elders was om mijn benen te laten.

Na ruim een half uur werd Miss Miekie omgeroepen en kreeg ik de police checks mee. Er zaten spelfouten in mijn achternaam, waar ik trouwens pas twee dagen later achter kwam, maar ook dat was binnen een dag weer gepiept. Gelukkig.

Annemiek.